Victoriaans Dunedin

Een korte samenvatting van de Victoriaanse kunst: Blommig, Rond 1850, veel tierelantijnen. Er is bijna geen huis c.q. gebouw te vinden in Dunedin die niet op deze manier is gebouwd. De gebouwen zijn daarom zeer mooi om te bekijken en we zijn meer kerken binnen geweest dan de rest van de reis bij elkaar. We vermaken ons hier prima, in het Oosten van Nieuw-Zeeland maar hebben hier niet het gevoel wat wij wel hadden in Christchurch. Verder lopen er hier heel wat aparte figuren rond. En niet op de positieve manier. Een beetje vreemde stad die je soms het gevoel geeft in het Londen van Jack the Ripper te zijn. Maar hoe zijn we hier eigenlijk gekomen?

Wij hadden u achtergelaten in Queenstown. Daan was verliefd op de natuur rondom Queenstown en Jamie vooral op de vele koffietenten in Queenstown. Daarom besloten onze twee avonturiers zich zaterdag te splitsen. Jamie ging tot een uur of 14.00 mee met daan zijn tochten door de wildernis om daarna met een goed boek koffie te drinken in een van de ontelbare koffiehuizen. Daan ging op zijn beurt steeds dieper Centraal Otago in. Daan had op de kaart gezien dat iedere locatie die hij wilde zien niet verder dan 40 kilometer van Queenstown af zou liggen. Vol goede moed ging hij op pad om na het nodige natuurpracht te hebben aanschouwd rond een uur of 19.00 weer terug te komen in Queenstown. Jamie begrijpt nog steeds niet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om 7 uur weg te blijven en 440! kilometer gereden te hebben. Wij proberen dit nog steeds uit te vogelen.....wanneer wij een antwoord hebben zullen wij u dit uiteraard gelijk laten weten.

In de avond hebben wij gekeken naar de glorieuze victorie van het Nederlands elftal. Voor ons zijn de tijden in Zuid-Afrika toch wat onpraktisch gezien deze wedstrijd pas om 23.30 u begon. Nu is deze wedstrijd nog redelijk makkelijk te volgen maar wij houden ons hart vast tot het moment dat Nederland, in onze tijd om 6.30 moet spelen. Na deze overwinning en het uitlachen van enkele Japanners gingen wij met een goed gevoel naar bed. De wekker stond vroeg omdat wij zouden gaan vertrekken uit Queenstown en de standaard om uit te checken hier 10.00 u is.

Zondagochtend zaten wij nog steeds in de overwinningsroes. Dit kwam enerzijds omdat Nederland uiteraard had gewonnen maar anderzijds ook omdat wij te horen kregen dat Duitsland averij had opgelopen tegen Servie. Wat kan het leven toch mooi zijn. Nu we het toch over mooi hadden. Wij besloten deze zondag te gebruiken om een natuurwonder te gaan bezoeken: Milford Sound. Schroomt u zich alstublieft niet om dit juweeltje op te zoeken op google. Nieuw-Zeeland heeft in de laatste ijstijd (voor de leerlingen van Meneer van Dijk en Meneer Sturrus, wanneer was die ook alweer?) veel ijs te voorduren gehad en nadat dit ijs gesmolten is zijn er enkele fjorden overgebleven. Milford Sound is het enige, over de weg bereikbare, fjord van Nieuw-Zeeland. De weg er naartoe was vrij lang. Hemelsbreed zou de afstand nog geen 100 kilometer zijn. Echter bestaat er in Nieuw-Zeeland geen hemelsbreed. Overal hebben ze hele grote bergen neergepland om ons, reizigers, te frusteren. Zo duurde deze rit uiteindelijk vijf uur heen en twee uur terug. Dit zou nog niet eens zo'n heel groot probleem zijn als er geen grit zou zijn. Nu horen wij u denken: ''die jongens bedoelen natuurlijk grind, maar ze vergeten een letter en zijn slecht in d en t spellingen''. Niets is echter minder waar. Grit betekend grind en daar zijn we achtergekomen. Grind in je voor- c.q. achtertuin is decotratief en ziet er gelikt uit. Grind onder je banden is vrij onschuldig. een hele weg voor grind is echter levensgevaarlijk. Een normale Nederlandse bestuurder is hier echter niet op voorbereid. Overal langs de weg staan bordjes met de waarschuwing: Ice and grit. Nu vroegen wij ons al een tijdje af wat het gevaar van grit kon zijn. Ijs vonden wij vrij logisch, maar wat was dit grit nu. Dit antwoord kregen wij terwijl wij de afgelegen weg naar Milford Sound reden. Door de wind langs de bergen schraapt komt er grind op de weg te liggen. Op sommige open plekken is er zoveel grind dat de normale weg niet meer te vinden is. Dit grind ligt los op de weg en terwijl wij vrolijk aan het afdalen waren (voor de bezorgde moeders: met een hele acceptabele snelheid, die zelfs onder de adviessnelheid lag) doemde er een haarspeldbocht op. Jamie liet hierop het gas los en remde een beetje bij terwijl hij de bocht instuurde. Fout! Remmen en sturen op hetzelfde moment op grind is niet te doen. De auto werd plotseling onbestuurbaar en zwenkte alle kanten op. Tergend langzaam (volgens Jamie) en bloedverziekend snel (volgens Daan) schoven wij richting afgrond. Jamie bleef tegen sturen en hoewel de auto onbestuurbaar was draaide de auto toch een stukje mee. Nu gingen we echter recht op een bergketen af. Opzich een minder groot probleem aangezien we met niet al te grote snelheid reden. Beter de auto een optater dan in een ravijn rijden. Wonder boven wonder kon Jamie uiteindelijk de auto toch recht weten te krijgen zonder kleerscheuren. Na het nodige gevloek, uiten van krachttermen en uitingen van frustratie op het dashboard reden wij stapvoets richting onze uiteindelijke bestemming: Milford Sound. Daar aangekomen hebben wij een lookout bezocht waar wij mooie foto's hebben kunnen maken en hebben we een stukje gewandeld om zo dicht mogelijk bij de fjord te komen. Echter was er geen andere route terug dan onze heenroute. Met het zweet op de rug reden wij langzaam aan de 2 uur durende rit terug naar Te Anau. Ondertussen waren wij uitgeput van de spanning en hebben een motel gevonden in Te Anau. Tot onze verbazing konden wij voor 50 euro een compleet appartement krijgen inclusief eigen slaapkamers. Na vier weken op elkaar lip te hebben gezeten, was dit voor beide een grote verademing.

Maandagochtend werden wij om 10.00 uur weer op straat gezet. Wij hadden ons mistelt in de dagen en opeens hadden wij een hele dag over waarvan we geen idee hadden wat we ermee aan moesten. Langzaam aan zijn we richting het Oosten gaan rijden om zo dicht mogelijk bij Dunedin in de buurt te komen. Zo hadden we meer tijd in Dunedin zelf. Na een handvol sfeerverlagende dorpjes te hebben bezocht kwamen wij uit in de metropool Milton. Milton had de meeste sfeer van alle bezochte dorpjes deze dag. Qua sfeer was het vergelijkbaar met pakembeet Almere. Voor degene die Almere niet kennen, prijs uzelf gelukkig. Wij waren vroeg en besloten eens goed uit te pakken met betrekking tot het diner. Zo aten wij Rozemarijn-aardappeltje, Tilapia filet en een Ceasar Salad. De Tilapia filet had vrij veel ruzie met onze magnetron, wij zijn bang dat de eigenaar van het motel nog steeds de magnetron aan het afbikken is. Wederom hadden wij een heel appartement voor 50 euro. Soms zit geluk hem in kleine dingen.

Dinsdagochtend gingen wij vol enthousiasme op weg naar Dunedin. Hoewel wij met pijn in ons hart afscheid namen van Milton moesten wij verder. Na een rit van een uur konden wij onze bagage afleveren in ons hotel. Wij hoopten dat wij onze auto downtown konden inleveren maar helaas moesten wij helemaal terug naar de aiport rijden. De airport lag ongeveer 20 minuutjes van.... Milton af. Na wat kort gevloek gingen wij op weg naar het vliegveld. De regel voor het inleveren van de auto was als volgt:'' je krijgt de auto met een volle tank mee, dus je levert hem met een volle tank terug''. Een heldere regel en dus gingen wij op weg naar een tankstation. De complete weg van Dunedin naar het vliegveld is 27 kilometer lang (voor een veredeld dorp vinden wij dat vrij ver) en nergens, ik herhaal nergens! was een tankstation te vinden. Wij hoopten daarom dat er tankstation te vinden was op de luchthaven. Tot ons geluk was er 5 kilometer voor de luchthaven een tankstation. Wij waren blij en opgetogen en maakten zelfs, tot onze schaamte, een high five. Te vroeg gejuicht. Hoe vaak in Uw leven heeft u wel eens meegemaakt dat er een pompstation kapot was? Wij nog nooit. En uitgerekend in Dunedin, waar in 27 kilometer geen, geen! tankstation te vinden was sprong de dieselpomp. Hadden wij normale bezine gehad, geen probleem die konden we zo krijgen. Maar de ENIGE dieselpomp die ze hadden was vijf minuten daarvoor kapot gegaan. Ons geduld verliezend vroegen wij waar we dan een benzinestation zouden kunnen vinden. Het antwoord was Mosgiel. Mosgiel ligt op 3 kilomter van Dunedin!!!!!! Wij dus wederom terug naar Dunedin en na wat zoeken het pompstation in Mosgiel gevonden. Daan tankte Diesel, jawel die deed het hiet gewoon. Wat hadden we uiteindelijk toch een geluk. Ware het niet dat Daan zijn creditcard niet werd geaccepteerd. De creditcard die wij tot nu toe zelfs in de meest afgezonderde plekken van Midden-Amerika hebben kunnen gebruiken, werd niet bij de Shell geaccepteerd. De Shell! Aangezien wij ons laatste geld aan de heerlijke, ruziezoekende Tilapia filet hadden uitgegeven hadden wij dus geen cash bij. Gelukkig had Jamie zijn tas bij zich met daarin zijn creditcard. Probleem opgelost. Ware het niet dat ook Jamie zijn creditcard niet werd geaccepteerd. De onvriendelijke Shell man verloor hierop zijn geduld en behandelde ons als wanbetalers. Daan ging op pad om dan maar een ATM te zoeken waar we geld konden pinnen terwijl Jamie nog ruzie aan het zoeken was en de onvriendelijke man vertelde waarom de Shell een, sorry voor mijn woordkeuze, kutbedrijf was en hoe fout zij vroeger wel niet waren en dat ze samen met Outspan sinaasappelen eigenlijk aan de hoogste boom zouden moeten worden opgeknoopt, wat de situatie niet veel verder hielp. Na eindelijk geld te hebben kunnen pinnen kwam Daan met zo'n 200 k/m per uur het tankstation binnen scheuren. Na het geld te hebben overhandigd konden wij eindelijk, eindelijk die auto inleveren. Eind goed al goed, zou u denken. Jamie was nog vol adrenaline over de slechte behandeling dat hij in zijn drift een auto over het hoofd ziet en alleen de piepende banden hoort van de auto die hij op slecht anderhalve centimeter heeft gemist. Na een tijdje afkoelen eindelijk de auto kunnen inleveren. Niet zonder het vliegveld van Dunedin te hebben vervloekt. U zou natuurlijk denken dat wanneer u een auto wilt inleveren en er bordjes staan met daarop : Rental returns, dit logisch zou zijn. Echter niet bij de Budget car. Daar moet je namelijk de bordjes volgen om je auto IN te leveren.

Na weer in het centrum van Dunedin te zijn aangekomen hebben wij besloten om niets maar dan ook niets intensiefs meer te gaan doen. Wij hebben het stadje rondgelopen, koffie gedronken en een broodje gegeten. Daarna zijn we lekker vroeg gaan slapen.

Vandaag was eigenlijk niet anders dan gisteren. We doen niet veel meer dan een beetje ronddwalen door het stadje (in Nederland zouden we dorp zeggen) de sfeer is iets minder dan in Christchurch maar toch op zijn minst gezellig te noemen. Vanavond moeten wij onze voorraad opmaken omdat we morgen doorvliegen naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Vandaag is dus eigenlijk de laatste dag van onze trip over het Zuider-eiland.

Wij danken u voor uw aandacht en hopen u in Wellington wederom te mogen verwelkomen!