Lelijk in airlie Beach

Wij horen u denken:'' wat is er dan zo lelijk aan Airlie Beach''? Zijn het de stranden? Is het de accomodatie? Zijn het de auto's? De luchten? Het weer? Nee, niets van dit alles.... het zijn vooral de mensen. Er wordt in airlie beach geen onderscheidt gemaakt tussen mannen en vrouwen, echt iedereen hier is lelijk. Gelukkig maakt de omgeving een hoop goed en hebben wij een hotelletje aan het strand en in het centrum. de vraag rijst dan natuurlijk:'' hoe zijn jullie daar dan zoals gekomen? Wij nemen u mee terug naar Fraser Island.

Op deze zonnige vrijdagochtend stonden wij om 5.00 al vrolijk onder de douche. Het zou een lange dag worden. Wij begaven ons met de auto, van lopen wordt je immers moe, naar de afgesproken verzamelplaats waar wij werden opgehaald door een bijzonder grote SUV 4x4. Uit deze auto sprong een enthousiaste vijftiger genaamd Rick. Rick was enthousiast en praatte vijf kwartier in een uur. zo hebben wij boeiende discussies kunnen volgen over de verschillen tussen het belastingstelsel in australie en Nieuw-Zeeland. Wij kunnen nu als volwaardige fraudeurs c.q. belastingconsulenten in beide landen aan de bak komen. Verder werd onze auto bemand door een bejaard stel uit sydney, waarvan de man zwaar onder de plak zat van de vrouw en een stelletje uit Nieuw-Zeeland dat niet misstaan zou hebben in airlie beach.

Fraser Island is 's werelds grootste zandeiland en het enige eiland waar tropisch regenwoud groeit. Wij waren dus bijzonder benieuwd naar dit Godswonder. Het weer zat in ieder geval mee, zeker na onze deceptie in de blue Mountains. Het zonnetje straalde, het water was blauw en er stond een zuchtje wind. Het paradijs! Om in dit paradijs te komen moesten we gedurende anderhalf uur over het strand rijden. een leuke bijkomstigheid, de eerste vijf minuten. Hierna begonnen kenmerken van wagenziekte en vervelingen in werking te treden. Na een ferryovertocht vervolgde wij onze weg.... over het strand van Fraser Island. Er is namelijk ook geen geplaveide weg te vinden op Fraser Island. Geradbraakt kwamen wij aan bij de eerste attractie: een zogenaamde Sandblow. Het zand was met zoveel kracht landinwaarts geblazen vanuit zee dat het strand wel twee kilometer breed was. Een prachtig vwergezicht was het gevolg. Hierna gingen wij naar Lake Mckenzie, een prachtig meer, hagelwitte stranden en superhelder blauw water. Hier hielden wij een pauze om lekker te zwemmen en te genieten van een Aussiebbq. wat erop neerkomt om grote stukken vlees op een vuurtje te leggen. De vliegen waren ook bekend met een Aussiebbq en hielden ons zodoende gezelschap. Na een verder perfect verlopen lunch gingen wij op weg naar het tropisch regenwoud. Hier hadden wij een wandeling van ongeveer 45 minuten waar wij veel natuurpracht (Wat volgens Jamie wel mee valt) hebben gezien. Verder hebben wij spinnen gezien zo groot als een vuist van een volwassen man en zweert Jamie dat hij een heel klein slangetje heeft gezien. Hetgeen door Daan stelselmatig hagedis werd genoemd. Toen zat de dag erop en werden wij opnieuw geradbraakt op weg terug naar Noosa.

Wij hadden geen zin om nog eens een heel maal voor onszelf te bereiden en gingen daarom op zoek naar een gezellig restaurant. Wij verkozen het restaurant waar de meeste bezoekers te vinden waren. De naam was iets met India en water, u weet hoe origineel de namen van Indiase restaurants kunnen zijn. De volgende anderhalf uur waren een hel. Een regelrechte hel. Zelfs de kakkerlakken in Copan, de regen in Panajachel, de decptie van de Blue Mountains konden gezamelijk niet op tegen dit eten, wat de naam eten niet eens zou mogen dragen. Wij willen hier verder niet over in details treden maar wij voelden ons afgezet, misbruikt en hongerig.

De volgende ochtend stonden wij op met een maagverchoring. Alweer. Vandaag (zaterdag) zouden wij gaan rijden naar Rockhampton. Maar voordat we zijn gaan rijden wilden we eerst nog even genieten van de zon, de zee en het strand van Noosa. Na een dik uurtje vonden we het wel weer welletjes, en zijn we op pad gegaan. Over deze reis valt eigenlijk niet zo heel veel te vertellen: het was een lange rechte weg en af en toe stopten we in gehuchten om even bij te tanken, letterlijk en figuurlijk. Na 7 uur rijden en 500 km verder kwamen we aan in de bruisende metropool Rockhampton. Dachten we. Rockhampton is een doorvoerstad, met bijbehorende pakhuizen, motels en truckers. Na eerst doelloos door de stad heen gereden te zijn en navraag te hebben gedaan in motels die voor ons onbetaalbaar waren kwamen wij terecht in wat onze overnachtingsplaats zou gaan worden: Porky's! Met bijbehorende attributen en kleurtjes. Gelukkig was de kamer schoon en netjes: niet mannelijk, wel goedkoop! Na een goede nachtrust vervolgden wij onze weg naar Airlie Beach. Dit plaatsje was ons aangeraden door de deelnemers aan de reis naar Fraser Island. Deze weg zag er precies hetzelfde uit als de weg naar Rockhampton, hetgeen ons na een tijdje deed vervelen. Gelukkig waren wij op tijd vertrokken en kwamen wij dus om een schappelijke tijd van 5 uur 's middags aan. Vergeleken met Rockhampton is Airlie Beach Monaco. Hier kwamen wij echter snel van terug. Hoewel Airlie Beach een strandboulevard heeft, cafetjes en een mooi aangelegd plantsoen, genaamd 'The Lagoon', heeft het plaatsje toch niet zoveel te bieden als je op het eerste moment zou denken.

We genieten hier van het weer (prima) en gaan zo uitzoeken of we nog naar the 'Whitsundays' gaan: een paradijselijke eilandengroep. Of wij dit gaan doen, en waar wij hierna zullen belanden zult u allemaal lezen in ons volgende verslag, dat hoogstwaarschijnlijk over een paar dagen zal verschijnen. Voor nu wensen wij u een prettige ochtend en sturen wij u een zonnige groet toe!