Vreselijk nat San Christobal

Ja, u leest het goed: regen in Mexico. Voor het eerst in 25 jaar is het weer zo ver en we horen u denken: wat zijn die jongens toch een gelukvogels. Deze mening delen wij echter niet met u. U moet het volgende beeld voor u zien: de stad San Cristobal is gebouwd in een vallei. Wat het bijzonder onpraktisch maakt wanneer het gaat regenen. En met regenen bedoelen we niet zo´n lullig buitje zoals we dat in Nederland kennen, nee hier in Mexico doen ze het dan ook meteen met volle overtuiging. Sterker nog, de regen wordt hier niet in millimeters uitgedrukt, maar in decameters. Wanneer dan ook nog eens de stoepen zijn geplaveid met (prachtig) maar dus ook spekglad marmer snapt u al dat Daan en Jamie (de baywatch binken van San Cristobal) geen moment rust hebben, omdat ze stelselmatig kleine mexicaantjes (en ook pigmeeen) uit het woeste kolkende, maalstromende water moeten vissen. Dit zou dan ook best wel eens onze laatste blog kunnen zijn.
Maar nu verder over onze reis. We waren gebleven in Palenque. Na een gruwelijke 7 uur durende busrit over 200 km (we horen u denken: 200 km over 7 uur? Zij zullen wel bluffen. Hier kunnen wij een volmondig neen op antwoorden. Om hier een goed antwoord op te kunnen geven nemen wij u in gedachten mee naar de Mexicaanse hooglanden. De naam zegt het eigenlijk al: Mexicaanse HOOGlanden. En inderdaad: het was hoog.)
Onderweg werden wij eerst bijna gekidnapped door een groep Zapatisten (als u wilt weten welke groep pigmeeen dit nou weer zijn zoekt u dat maar lekker zelf op). Na herhaaldelijke roadblocks was onze chauffeur (die al een bepaalde aversie tegen andere Mexicanen had) het zo zat, dat hij besloot om gewoon door te rijden. Dit maakte indruk en de schavuiten besloten de aftocht te blazen. Uiteraard was de bijdrage hierin van de baywatch binken van San Cristobal zeer klein. Onderweg kwamen wij nog langs een aantal geweldige watervallen. Dit kon de binken echter niet bekoren.
San Cristobal is een echte multiculturele stad en tevens erg toeristisch. Ook is hier een grote groep hippies en andere alternatievelingen van boven de 40. Het is een oude koloniale stad met mooie oude panden en kerken. Het probleem van deze kerken is dat men dacht dat het leuk zou zijn om ze op hoge heuvels te plaatsen. Flinke wandeltochten zijn hier dus van het gevolg. Op de eerste avond hebben wij heerlijk gedineerd voor omgerekend 7 euro 50 pp, omdat de kastelijn vergeten was de drankjes in de prijs mee te rekenen. De binken waren hiermee erg content en zijn niet bang om arme Mexicaantjes geld uit hun zak te kloppen. Hierna lekker geslapen in ons twee sterren hotel waarbij vooral de inrichting van de kamers erg deprimerend en dus sober is. De binken besloten om deze sfeer kwijt te raken door een puike selectie eeuwige hits te gehoren te brengen. Ook de andere hotelgasten konden dit erg waarderen. Uiteraard.
Op onze eerste volledige dag in deze aparte stad bracht het programma ons direct buiten de stad: wij hebben een mooie bootrit gemaakt door een kloof op een mooie grote rivier waarvan wij de naam niet weten. U ziet de Grand Canyon voor u? Dat is fout. De onze was groener. En er waren krokodillen, pelikanen, andere rare vogels, en vooral heel erg veel water. En afval. Want zo laten de toeristen zien hoezeer zij dit prachtige stuk natuur waarderen. Logisch. Het is bovendien het vermelden waard dat Daan (uiteraard) weer levend verbrand is, aangezien hij het niet nodig vond om zijn petje op te doen. Want die waait toch af...Zodoende staat hij nu in San Cristobal als de ´Binko Tomato´. Je moet toch ergens mee opvallen.
Moe maar voldaan besloten wij om ons nog verder te vermoeien met een leuk potje voetbal. Hier is het echter niet van gekomen. Nadat wij na een lange zoektocht aan een voetbal (lees schapenblaas) waren gekomen was Daan zo enthousiast dat hij hem prompt de boom inschoot. Sfeerverlagend. Na vele pogingen om de bal met een zeepje van het hotel de boom uit te gooien faalde poging 1 omdat ook het zeepje achter een takje bleef hangen. Sfeerverlagend. Er moest dus een ander plan worden gesmeed. Jamie zag al A-team praktijken voor zich, door met een fohn, een nagelvijltje en een ander zeepje een ladder in elkaar te zetten. Daan had een ander plan. Een lumineus plan. Het plan dat alle andere plannen overbodig maakte. Een plan dat niet kon falen, omdat het waterdicht was. U leest water, en inderdaad, u zit er niet ver naast. Het plan van Daan was namelijk een flesje water. Waarmee de bal uit de boom gewipt kon worden. Ware het niet dat wij dit plan (in het volste vertrouwen van zijn kunnen) lieten uitvoeren door groepsgenoot Wouter. Een kleine beschrijving van Wouter: Wouter is dertig jaar en ´doet´ iets met riolen voor de gemeente Oisterwijk. Deze kennis komt tevens enorm van pas in het natte San Cristobal. Zo staat hij hier bekend als ´Wet Wouter´. Maar dat is een ander verhaal. Helaas bleek Wouter minder verstand te hebben van flesjes water dan van riolen. Bovendien was het timing en richtingsgevoel van Wouter vanaf zijn 3e levensjaar niet meer meegegroeid. Het gevolg: twee flesjes water op het dak (achterstevoren, dat moet er bijgezegd worden) en een boze beheerder. De overgebleven flesjes water werden verscheurd door een hard en eenzijdig contact met de grond. De binken gaven echter niet op. Het gevolg: twee flesjes water, een stok, een klein Mexicaantje, drie tortillas, een skippybal en van die kleine watjes waarmee je je oren uit kan baggeren belandden in de boom, die er nu uitziet als een kerstboom. Aan kerstening doen wij Europeanen dus blijkbaar nog steeds. Wij waren natuurlijk niet voor een gat te vangen en kochten een nieuwe bal. Vijf minuten plezier: aangezien Wouter de bal op een cactus schoot. Weer een nieuwe bal dus. Wij staan dus nu ook bekend als Frits en Friemel, zoals u zult begrijpen. Deze bal bleef langer intact en ligt nu bij ons op de kamer, omdat het ons verboden wordt om nog meer te spelen. Lees spelen, wij trainen dus gewoon door.
In de avond stond een fijne salsales op het programma. Aangezien het ritmegevoel van Jamie geevenaard wordt door de rest van de mannelijke groep, moest dit garant staan voor veel lachen, gieren en brullen. Niets was echter minder waar. Jamie ontpopte zich als een ware Don Juan en werd officieel en unaniem uitgeroepen tot de man met de beste voetjes. Daan was minder voortvarend, zijn avond eindigde met een bloedneus voor zijn danspartner wat hem het commentaar opleverde van groepsgenoot Monique: die gozer danst niet, hij huppelt. En slaat dus blijkbaar ook. Al is Daan nog steeds van mening dat Suus gewoon niet goed draaide waardoor zijzelf tegen zijn vuist aanliep. En zo is het: een ongeluk zit in een klein hoekje. Wij hopen u (wanneer wij weer teruggekeerd zijn) de prachtige beelden te kunnen laten zien, omdat groepsgenoot Ho (nee, geen afkorting van hoer) het een leuk idee leek om te gaan filmen.
Hierna zijn we lekker Thais gaan eten om vervolgens bij een leuke pub wat te gaan drinken onder het genot van een puike reggea liveband en Pablo. U leest het goed, er staat geen groepsgenoot voor zijn naam. Dit komt omdat hij dat ook niet was. Wel was hij erg opdringerig en irritant. Groepsgenoot Nancy maakte echter een rigoreus einde aan zijn anvances door hem stelselmatig uit te lachen, aangezien hij niet verder kwam dan haar navel. Hierna besloot de groep terug te gaan naar het hotel. Dit bleek voor Daan (en een ander gedeelte van de groep) toch anders te lopen. Hij hoorde namelijk de prachtige klanken van ´Wish you were here´ van Pink Floyd en kon het niet weerstaan om een kijkje te nemen in de desbetreffende bar. En nam bovendien een gedeelte van de groep mee. In de bar trof hij twee andere groepsgenoten aan, die waren aan het genieten van een muzikaal duo dat een groot arsenaal aan klassieke hits ten gehore bracht. Jamie besloot te gaan slapen. Voor Daan en de rest van de groep bleek de avond nog wat langer te duren. Daan was namelijk zo slim om te zeggen dat hij ook gitaar speelt, en daarmee groef hij zijn eigen graf. Want uiteraard leek het de rest van de groep hartstikke leuk als hij een nummertje mee zou spelen. Na herhaaldelijk aansporen, intimideren, inpraten (en tien bier, en twee tequila) besloot hij toch maar het kleine doch fijne podium op te stappen. ´Under the bridge´ stond op het programma, welks met groot gejuich werd onthaald en werd meegezongen. Het eerste couplet. Door een verstikkende stilte (en de hoeveelheid drank) werd Daan van zijn apropos gebracht. Het gevolg: lichte paniek en foute akkoorden. Zo is er dus een geheel nieuwe versie ontstaan van deze prachtige klassieker, die nog steeds met luid gejuich werd beeindigd. Daan had de smaak te pakken en besloot nog twee nummers te spelen, de laatste met een van de andere gitaristen. Het was leuk, maar de beelden hoeft Daan niet terug te zien. Waarvoor dank. Na deze onverwachte langere en muzikale avond vonden Daan en de rest van de groep (en het personeel dat nou toch echt graag een keer wilde gaan slapen) het genoeg en zochten het hotel en hun bed op. Na een korte nacht en een lange wandeltocht door de stad gaan wij ons verslag nu beeindigen in een plaatselijk internetcafe en groeten u. Tot de volgende blog!