Chichicastenango kan ons gestolen worden

Vanuit zonnig Antigua, de voormalig hoofdstad van Guatamala, schrijven wij dit nieuwe verslag. Voormalige hoofdstad, we horen u denken: Waarom voormalig? Nou in de jaren ´30 van de vorige eeuw is Antigua voor een groot gedeelte weggevaagd. Niet door Duitsers zoals ons prachtige Rotterdam, maar door aardverschuivingen. Aangezien dit toch wat onpraktisch is voor een regering hebben zij besloten om een nieuwe hoofdstad te bouwen: Guatamala City.

Wij waren onze vorige blog geëindigd in het regenachtige San Cristobal de Las Casas. De dag na ons verslag gingen wij op weg om een nieuw enerverend land te leren kennen: Guatamala. Wij krijgen veel mailtjes binnen waarin wij het verwijt krijgen: Jullie hebben ons gepaaid met de belofte van een zieke Daan van Dijk, deze belofte hebben jullie niet waargemaakt. Maar wij kunnen jullie met nieuwe inside-information verblijden! Het is eruit, letterlijk en figuurlijk. Daan zit gemiddeld 8x per dag gezellig in zijn eentje nieuwe aroma´s toe te voegen aan het geurenpaneel van Guatemala. Het lot kon niet toestaan dat Daan niet ziek zou worden van een gezellig buikgriepje. Voor de 10 uur durende rit van San Cristobal de las Casas naar Panajachel besloot het lot in te grijpen. In de nacht voor deze enerverende rit werd Daan ziek. Als wij ziek zeggen, bedoelen wij ook echt ziek. Geen leuk en gezellig buikgriepje, maar een virus. Ditzelfde virus heeft zich nu verspreidt over de gehele groep van 24 man. De gehele groep? Nee, er is één man die alles doorstaat, één man die zich niet klein laat maken door een virus, één man met een missie: Jamie. Jamie is namelijk gewend aan de virusjes van Daan, na drie gezamelijke vakanties durft hij daarom te zeggen: Ik ben resistent, u ook? Dit heeft als gevolg dat de gehele groep leeft op water en biscuitjes terwijl Jamie aan een bijzonder fijne Filet Mignon zit. Sedert vier dagen speelt dit virus met de volgende kenmerken: Buikloop, meer buikloop, misselijkheid, een slecht gevoel en geirriteerdheid in het algemeen, en de filet mignon van Jamie in het bijzonder, ijlen en buikpijn. Dit is Daan natuurlijk allang gewend, ware het niet dat hij nu een busrit maakt over het geweldige wegenstelsel van Guatemala. Een korte impressie van het wegennet van Guatemala: Bonk, bonk, bocht, kuil, bocht, bonk, kuil, stop, bonk, afijn u kunt het vervolg wel begrijpen. Gevolg: Daan ijlend in een bus.

Aangekomen in Panajachel stopten wij bij een sfeerverlagend betonnen hotel. Na de karige accomodatie in San Cristobal zagen sommige groepsgenoten )(waaronder Daan) dit wel zitten. Jamie echter had een meer idyllisch plaatje voor zich van een leuke hacienda met een fijne wc voor Daan. Hier kreeg Jamie spijt van, toen de daadwerkelijke accomodatie in beeld kwam. Het was wel authentiek, maar dan in de verkeerde zin van het woord. De kamer klein, ongedierte in de badkamer en benauwd. Het plaatsje maakte echter veel goed. Het lag namelijk aan het meer van Atitlan. Wij hopen een foto te kunnen plaatsen bij deze pracht. Drie vulkanen oprijzend vanuit de bergen met een continue dikke laag stapelwolken. Hoewel Jamie niets met natuur heeft, zoals u heeft kunnen lezen, was zelfs hij er stil van en dacht na over de nietigheid van het bestaan en het gemis van stokbrood en kruidenboter in de plaatselijke restaurants.

Op 17 april vertrokken wij voor een excursie over het meer en het daaromheenliggende gebied. Wij gingen ontbijten in een huwelijksreis waardige lodge aan de overkant van het meer. De tuin was zo mooi aangelegd dat het kippenvel over de armen liep met 25 graden. Het ontbijt was erg lekker uitgebreid en hier heeft Jamie met volle teugen van gegeten. Daan was vooral bezig met een strijd om de verse sinaasappelsap binnen te houden. U merkt: beiden hadden het goed naar de zin. Hierna gingen wij met de boot naar het dorpje San Pedro. In San Pedro heeft men een godsdienst die gestoeld is op het dogma van een pop. Jazeker een pop. Wij horen u denken: Een pop, kunnen jullie daar iets meer over vertellen? Het antwoord luidt: ja.

De pop heet Maximom en er bestaan meerdere versies over zijn ontstaan. Wij zullen de meest plausibele versie vertellen: Er was eens een man in San Pedro die zo woest aantrekkelijk was dat elke vrouw uit het dorp bij haar man wegliep om geslachtsgemeenschap te hebben met deze Maximom. Tot zover niets nieuws onder de zon, volgens de twee reizigers. Ware het niet dat de mannen uit San Pedro niet echt gelukkig waren met de avances van Maximom, zoals het een echte Guatemalees betaamd zijn dit soort problemen maar op één manier op te lossen. Wij westerlingen zouden in gesprek gaan met Maximom en zeggen:´´ Luister Maximom, zou je dat alsjeblieft niet meer willen doen?´´ De lokale mannen reageerden iets anders; men hakte zijn benen en armen af. In onze ogen vrij onpraktisch, aangezien de snikkel van Maximom ons inziens genoeg was geweest. Echter was Maximom zonder armen en benen nog steeds een gevaar voor de vrouwen van San Pedro. Zij kwamen nog steeds op hem af als vliegen op de stroop. De plaatselijke mannen waren hiervan zo onder de indruk dat zij geen andere mogelijkheid zagen dan van hem een heilige te maken. Tot de dag van vandaag is men bezig om deze pop te vereren met tabak, alcohol en geld ( hoewel wij de indruk hadden dat dit geld via duistere wegen toch niet bij Maximom aankwam).

Door deze pop waren wij dus belandt in San Pedro en bevonden wij ons in het heilige der heilige van het dorpje: een krot. Nu is het zo dat San Pedro niet één heilige der heilige heeft maar meerdere. Dit om zoveel mogelijk toeristen aan te trekken, want het geld moet natuurlijk wel blijven stromen. Zo kun je voor 10 quetzales (1 euro) een foto maken die wij uiteraard niet gemaakt hebben. In het krotje was het heet, benauwd en rokerig. Er wordt namelijk de hele dag (en elke dag van de week, echter wel steeds een ander persoon) een ritueel uitgevoerd om Maximom gunstig te stemmen om de vruchtbaarheid van het dorp te vergroten. Na 10 min. hadden wij het wel weer gezien, en kwamen wij al zwetend en ijlend uit deze sauna.

Waar de heenreis zo soepel verliep, zo verliep de terugreis wat minder soepel. Onze reisfuhrer Martijn leek het leuk om een wandeling te maken langs het meer. Zo gezegd, zo gedaan. Aan het eind van de wandeling zouden wij een gezellige picknick houden met de gehele groep. Niets was echter minder waar: de helft van de groep (incluis Daan) raakte vervreemd van de andere helft (incluis Jamie) en belandde in een gezellig dorpje met dito haven. Jamie die de ´normale´ groep volgde belandde wel degelijk op de plaats van bestemming. Zo sociaal als hij en de rest van zijn groep was besloten zij alvast te beginnen met de lunch. Terug naar de groep van Daan: alles ziet er leuker uit als de zon schijnt. Ter informatie: in deze regio had het al sedert 20 jaar niet meer gehageld. U raadt het vast al: Daan en Jamie waren aanbeland in deze regio. Dit houdt dus het volgende in: hagel. De plaatstelijke bevolking had nog nooit hagel gezien en besloot het in de mond te stoppen. Met de hagel kwam bovendien heel veel regen naar beneden. Zoveel dat de plaatselijke trappen veranderden in watervallen en de groep van Daan dekking moest zoeken aan de onderkant van de haven. Gelukkig stuurde reisfuhrer Martijn onze kapitein en boot naar hen toe om hen op te halen. Daan zag een kort, leuk en misschien een beetje nat, maar nat was hij toch al boottochtje in het verschiet. Helaas was Daan te hoffelijk en liet hij iedereen achterin de boot zitten waardoor er voor hem slechts één plaats overbleef: het plaatsje vooraan zonder windscherm. Dit in combinatie met valwind en hagel was niet precies wat Daan zich voor had gesteld van Guatemala. Uiteindelijk kwamen de twee losse groepen toch nog bij elkaar en konden we (na lang wachten in een paalhuisje) toch nog als een groep terugkeren naar ons hotel.

De volgende ochtend was het alweer vroeg dag. Om 6.00 u gingen wij al weg uit onze ´´authentieke´´ accomodatie. Dit deden wij om op tijd te zijn bij de markt van Chicicastenango. Dit was volgens velen de mooiste markt van Latijns-Amerika en lag tevens op de route naar Antigua. De markt was erg druk en je werd van alle mogelijke kanten aangelopen en aangeraakt. Opzich was de sfeer daardoor wel erg gezellig en hoewel soms claustrofobisch, voelde wij ons echte locals. Daan en Jamie praatten samen over de vriendelijke mensen in Guatemala. De blikken in de ogen van kinderen waren hier veel zachter dan van hun collega´s in Mexico. Wat een genot al die blije kindergezichtjes. De blikken van de kinderen waren vrolijker, de handjes van de kinderen waren ook een stuk sneller. Afijn, 200 euro armer verlieten wij gedesillusioneerd de mooiste markt van Latijns-Amerika. Wij begrijpen waarom de kindertjes in Guatamala veel vrolijker zijn.

Bij aankomst in Antigua besloten wij gelijk de stad te gaan verkennen. Oud, koloniaal en een echte Latijns-Amerikaanse sfeer maken deze stad tot een must voor de echte liefhebber van steden. De sfeer is onwijs leuk, hoewel er soms wel vuurwerkbommen afgaan. Het hotel is prachtig en sfeervol, jammer van de maden in het bed van groepsgenoot Johan, waar wij echter kostelijk om konden lachen. De kamers zijn groot en netjes en de bedden zijn goed. Dit is wel eens minder geweest. Wij gaan ons nu storten in het bruisende Antigua, nadat Daan een sanitaire stop in het hotel heeft gemaakt.

De speciale groeten gaan deze keer naar Jimi, de enige H3C leerling die begaan is met zijn oud-docent.