Wat zie ik nu in Daan zijn haar?!?

Oke, we geven het gelijk toe. we schrijven dit helemaal niet in Copan, Honduras maar wederom in Guatemala. We zijn de afgelopen dagen wel in Copan geweest, maar door de grote armoede in Honduras en enkele andere nijpende zaken, waarover u straks meer zult lezen, zijn we er niet aan toe gekomen.

De vraag rijst dan uiteraard; waarom dan toch net doen alsof jullie in Copan zijn? Het antwoord is vrij simpel: Zo krijg je bij je reisverslag een nieuw vlaggetje en daar is het ons juist om te doen.

Onze trip ging dus verder naar Honduras. Honduras is arm, erg arm. het is stuivertje wisselen met Haiti wie het armste land is van Midden-Amerika. Haiti speelde afgelopen jaar vals, ze moesten zo nodig een aardbeving krijgen, en nu is Honduras dus het op één na armste land van Midden-Amerika.

De reis was betrekkelijk kort, maar een uur of vier in de bus en toen mochten wij ons entree maken in hotel Calle Real, Calle Real was het nieuwe hotel van Shoestring en was volgens zeggen veeeeeeeele malen beter dan Hotel Paty ( geen spelfout) waar zij voorheen hun intrek in namen. Het hotel zag er wat krakkemikkig uit, maar je reist om je grenzen te verleggen en daarom gaven wij dit hotel de titel: Avontuurlijk, en avontuurlijk zou het zeker worden.

Des avonds besloten wij een heerlijk diner te gaan nuttigen in het volgens reisleider Martijn bruisende Copan. Bruisend is relatief. Twee Engelsen en wat ongedierte ( niet dezelfde Engelsen uiteraard) kwamen wij niet tegen. Ons oog viel op een gezellige en ambiancevolle pizzeria. Wij zagen de naam niet direct, wanneer wij dit wel hadden gedaan hadden wij de volgende naam zien staan: Jim´s Pizza. U begrijpt het al; het eten was net zo beroerd als de naam van de gehele tent. Toch hadden wij gedegen onderzoek gedaan naar deze pizzeria. Groepsgenoot Martijn ( dus niet de reisleider) had een stevig gesprek met de twee, hiervoor al genoemde, Engelsen en deze waren dolenthousiast en waren, in onze ogen, in staat om een tattoeage te laten zetten met de naam van Jim erop. Engelsen houden van vet, raadt eens hoe de pizza´s smaakten.... De naamgever van deze gezellige pizzeria was tevens ook aanwezig; Jim, vandaar ook Jim´s pizza. Had de beste man Tom geheten, had de zaak waarschijnlijk Tom´s pizza geheten. Jim was vies. Jim was een Amerikaan ( niet alle Amerikanen zijn overigens vies) van een jaar of 55 en geilde op jonge meisjes. Dat deed hij niet in het openbaar, maar als je Jim zag wist je het, Jim geilt op jonge meisjes. Jonge meisjes geilden trouwens niet op Jim, de serveersters waren als de dood voor hem. In Honduras regeert het geld en een vieze Amerikaan.

Na een weinig voldoending gevende maaltijd besloten wij om onze hotelkamer eens op te gaan zoeken. Alle nieuwe revelaties van die dag, waaronder Jim, hadden ons tot op het bot toe uitgeput. Snel even de tanden poetsen, een goed boek en dan heerlijk slapen. Daan moest deze vreugde helaas verpesten door onder het poetsen van zijn tanden een kakkerlak van ongeveer 6 cm te signaleren in zijn toilettas. maar, avontuurlijk als wij waren besloten wij dat wij gewoon gingen slapen. Wij waanden ons avonturiers als zijnden Indiana Jones, Doctor Livingston, Marco Polo en Henk uit Lutjebroek. Zouden deze grootheden zich laten tegenhouden door een kakkerlak? Het antwoord hoeven we niet eens te geven. Onprettig maar toch standvastig besloten wij de slaap te gaan vatten. Dit duurde uiteindelijk 30 minuten. Jamie droomde een zeer prettige droom, een droom vol flamingo´s, tropische stranden, strakblauwe luchten en lieftallige pigmeeen. Deze droom werd ruw verstoort door de nu al legendarische woorden van Daan, spreek ze hard op uit, in paniek en totale doodsangst: Jamie, er zit iets in mijn haar!!!!!!! Jamie reageerde echter laconiek, tot het moment dat hij iets met ferme kracht tegen de muur hoorde vliegen. Ook Jamie raakte in paniek. Terwijl de lichten aanfloepten konden zij nog net de contouren van een niet nader gespecificeerde kakkerlak onderscheidden. Terwijl zij dachten dat het ergste was geweest en van de eerste schrik waren bekomen voelde Daan plots iets bij zijn been kriebelen. Met een angstig voorgevoel en een lijf vol adrenaline rukte hij de dekens van zich af (volgens Jamie met een kracht waarvan hij nooit had gedacht dat Daan die in zich had gehad, een licht briesje dus) en ontwaarden zij nog net een kakkerlak die onder de dekens vandaan schoot en een veilig heenkomen zocht.

Avontuurlijk als wij waren besloten wij onze reisleider op te zoeken met het verzoek tot een ander hotel. Gelukkig kon dit met gemak geregeld worden (het is tenslotte het laagseizoen) en konden wij onze nacht verder verblijven in (u raadt het al) hotel Paty. Helaas voor ons hield dit ook in dat wij onze loodzware tassen twee hellingen van 70 graden naar beneden moesten sjouwen om half 1 ' s nachts. Uiteindelijk aangekomen besloten wij een ware razzia uit te voeren waarvan de dienstdoende Gestapo officier van Warschau waarschijnlijk had gezegd: ' das ist gut' . Nadat wij niets van ongedierte hadden gevonden en rapport aan elkaar hadden uitgebracht besloten wij de deur te barricaderen met wc papier en voelden wij ons eindelijk veilig en geborgen. Zo vielen wij dan ook in foetushouding (met bijbehorende duim in de mond) vredig in slaap.

Kent u de serie prison break? Zo nee, dan is dat jammer voor u. Net zoals Michael Scofield en kornuiten ontsnapten wij uit onze hotelkamer om aan de overkant te gaan ontbijten (met bijbehorende tatoeage op Jamies rug). Hier bleken ook andere groepsgenoten last gehad te hebben van minderwaardig gespuis dat uitgeroeid, vernietigd en vergast moet worden (Sofort ja!). Hierna gingen wij op pad naar het nabijgelegen ruine Maya complex van Copan waar wij werden opgewacht door een vrolijke, energieke, jamaicaans klinkende t-bag uit prison break. T-bag heeft na prison break een andere baan gezocht en is nu dus belandt in Honduras waar hij rondleidingen geeft. Dit doet hij met verve. Moe als iedereen was had eigenlijk niemand zin in deze tour, maar T-bag kreeg het voor elkaar om een saamhorig, fijn en energiek gevoel in de groep te brengen waardoor iedereen met plezier achter hem aanliep. De beste man kon uitstekend vertellen (in uitstekend engels) en had enorm veel boeiende kennis over Centraal-Amerika en de Maya cultuur in het algemeen. T-bag, als je dit ooit leest: we vergeven je voor alles, je bent een geweldige gids!

Na een voldaan gevoel gingen wij weer terug naar het hotel waar wij verder niets gedaan hebben dan luieren. Die nacht weer prima geslapen en de volgende dag op weg naar Rio Dulce in Guatemala. De reis verliep lekker vlot (door niet nader te noemen boeiende onderwerpen en gesprekken in de bus) en we werden afgezet bij een heel klein haventje om met een bootje afgezet te worden bij de lodge. De lodge was van Kevin, Kevin was megalomaan. Tevens was Kevin ook een dikke Amerikaan die qua uiterlijk bijzonder veel overeenkomsten heeft met Jim van Jim´s pizza. De vraag rijst nu uiteraard: hoe weten jullie dat de eigenaar Kevin heet en waarom is hij megalomaan? Om deze vraag goed te beantwoorden moeten wij kijken naar de situatie in Amerika. Op het 1 dollar biljet van de Verenigde Staten staat George Washington, voor de leerlingen van meneer Van Dijk en meneer Sturrus; dat was de eerste president van de Verenigde Staten, de leider die Amerika leidde in de onafhankelijkheidsoorlog. Conclusie: Washington was belangrijk en daarom staat hij op een dollar. Kevin maakte zijn eigen Dollar´s. Een afbeelding van Kevin met de daarbijhorende tekst : In Kevin we trust, vrij naar: In God we trust. Kevin zag zichzelf dus als de personificatie van het Goddelijke en de plaatsvervanger van God op aarde. Jamie en Daan hadden een hekel aan Kevin. Kevin was tevens een wereldverbeteraar. Kevin had het beste voor met zijn personeel en daarom betaalde hij ze te weinig en hing hij webcams op om het personeel te kunnen volgen. Tevens vond hij sekstoerisme een hele normale bedrijfstak. In het zwembad zat namelijk een dikke Amerikaan van middelbare leeftijd verliefd te doen met een maximaal 20 jarig Guatemalees meisje. Deze liefde had vooral een financiele aard, wanneer onze dikke vriend weg liep om een cocktail te halen ( blijkbaar was het voor hem zelfs nodig een hoertje dronken te voeren) keek zij verveeld om zich heen. Wanneer onze vriend weer terug was toverde zij een lieftallige glimlach op haar gezicht. In Guatemala regeert het geld en dikke Amerikanen.

Wij hebben Kevin echter bikkelhard teruggepakt door kinderachtige snorretjes te tekenen op zijn eigen biljetten. Tevens hebben we het hele hotel tot in de kleine uurtjes wakker gehouden met onze eigen drank en vrolijke liederen, dit onder de bezieling van reisleider Martijn, die dit overigens ontkent.

De volgende dag pas om half 11 vertrokken naar Flores, na een bijzonder smerig ontbijt. Waar alle liefde van Kevin in zat. Kevin keek opgetogen toe hoe wij niet zaten te genieten. Er zal nooit een liefde ontstaan tussen Kevin en onze groep. Na de door ons totaal uitgewoonde lodge te verlaten zetten wij koers naar Flores. Flores is bloedheet en dat is het nu op een uur of 20.00 nog steeds met 38 graden.

Wij kwamen uitgerust aan in dit prachtige hotel, waar we een heuse suite hebben. Geen ongedierte en wel airco. Wij zijn content met het hotel.

Vandaag door de jungle rondgerend om 06.00 in de ochtend. Tikal is het mooiste Mayacomplex van alle plaatsen waar Maya´s voorkwamen. Alls ware kleinzoons van Indiana Jones ontdekte wij al decennialange, met door toeristenvoeten getreden ruines van Tikal. Voor meer informatie: vraag naar het filmpje.
Verder lekker gezwommen en een boekje gelezen.

Wij gaan nu lekker eten, want de gehele groep is op ons aan het wachten!

Speciale groeten voor de meiden van Melanchthon uit de derde klas, altijd leuk om iets te lezen :)

ps: Daan is inmiddels helemaal opgeknapt en voelt zich prima. Na een aantal dagen ondraaglijke pijnen en veel vochtverlies kwam hij erachter dat hij vanuit huis een antibiotica kuur had meegenomen. Na met deze te zijn begonnen waren de klachten al snel verdwenen...

pps: Daan wil bovendien iedereen hartelijk bedanken voor alle felicitatie berichtjes!