Just another day in SURFERS paradise

Wij horen u denken:'' Is dat niet dat nummer van Phill Collins dat zij daar vrij gebruiken, zonder copyright?'' Jazeker dat is waar. Echter zitten wij niet zomaar in een Paradise maar in het, voor ons tot gisteren totaal onbekende, surfers Paradise.

De naam klinkt fout en zo ziet het er ook wel een beetje uit. Wij waren op weg met onze nieuwe auto, waarover zo meer, en waren op zoek naar de meest epische naam op de kaart. Surfers Paradise won het nipt van Mount Glorious en vandaar dat wij hier zijn beland.

Maar laten we terugkeren naar het druilerige Sydney. Hier waren wij afgelopen dinsdag gebleven en waren wij vol verwachting van onze tour naar de Blue Mountains. Zorg dat u stevig zit, haal nog een laatste bak koffie. U zult het nodig hebben.

Om 6.00u in de ochtend stonden wij vol energie en goede moed op. Terwijl onze hoop groeiende was konden wij niet wachten om het stralende weer van Sydney te aanschouwen. Daan schreidde zich naar het raamkozijn om langzaam, langzaam aan de gordijnen te openen. De glimlach op het gezicht van Daan werd kleiner, kleiner terwijl het gordijn steeds minder van de buitenwereld omsloot. Regen.

Wij horen u denken:'' zijn deze twee reizigers dan van suiker?'' Nee dat zijn wij niet. En na Centraal-Amerika zijn wij toch ook wel een bui gewend. Maar dit sloeg alles, het was zoals de Galliers zouden zeggen:'' De hemel viel op ons hoofd''. Om 6.55u werden wij opgehaald door steve. Steve kwam uit Australie en daar was Steve trots op. Voor de insiders: Denk aan Apo en Turkije en u kunt de band van Steve met Australie begrijpen. Het wiel, cement, kappers, saucijzenbroodjes alles kwam volgens Steve uit Australie. Steve zag er uit als een Australier en Steve rook zelfs als een Australier!

Na een uur in Sydney te hebben gereden om een stel chagrijnige Japanners, Chinezen en twee chicks waarvan we nog steeds niet weten waar ze vandaan komen, op te halen kwamen we voor het eerst in het National Park. Verwacht hier niets anders van dan een stukje bos in een woonwijk. Gelukkig konden we wel een hele kudde, school, troep of hoe heeten die beesten wanneer ze zich verzamelen, kangaroos tegen. Na drie minuten van foto's ( er waren immers bergen aziaten) was het tijd om weer in de bus te klimmen. Steve verzekerde ons dat we toch zeker weten goed zicht zouden hebben op de ''Three sisters'' HET kenmerk van de Blue Mountains gingen wij vol goede hoop naar een 270m hoge waterval. Op 20 m voor de stop reden wij een mistbank in die de rest van de dag is blijven hangen. Ons uitziicht op de waterval laat zich het best omschrijven als het geluid van vallend water. Uiteindelijk hebben wij niks gezien van de Blue Mountains. Het zicht was soms maar vijf meter... zucht.

Donderdag namen wij afscheid van Sydney en toogden wij naar Brisbane. Zo'n 1000 km noordwaarts. Na een korte vlucht, waarbij Daan wederom met illegale goederen (lees: een flesje water) de douane fopte, namen wij de trein naar het centraal station van Brisbane. Na een korte rit stapten wij (naar wat achteraf bleek) uit bij het verkeerde station. Wij moesten namelijk klimmen, klimmen en nog eens klimmen met al onze koffers naar ons hotel dat 2,5 km verderop (op de heuvel ja) bleek te liggen. Deze heuvel deed trouwens niet onder voor de Blue Mountains (waar we overigens niets van gezien hebben). Het uitzicht was weliswaar prachtig, maar we hadden de klim toch liever overgeslagen. Na deze klim was tijd om lekkers iets te gaan eten. Nadat we even door het centrum waren gelopen van Brisbane besloten wij onszelf te verwennen met een heerlijke satay chicken. Deze smaakte inderdaad prima, de rekening iets minder. Het brier bleek namelijk zo'n zes euro per glas te kosten en we waren dorstig, waardoor de rekening iets boven ons budget uitkwam. U snapt dat wij de volgende avond moesten besparen, waarover later meer. Na een goede nachtrust (in ons verder prima hotel met dito kamer) besloten wij om Brisbane bij daglicht te bekijken.

Het winkelcentrum deed ons denken aan Rotterdam: net zo weinig sfeer en dezelfde winkels, alleen de koopgoot ontbrak en het is 17.000 km verder. Door het wandelen, winkelen waren wij hongerig geworden. Maar met de rekening van de dag daarvoor in ons achterhoofd waren wij niet van plan om ons nog een keer te laten piepelen. Team Daan en Jamie waren niet voor een gat te vangen en daarom zouden zij Brisbane iets laten ruiken. Resultaat: Team Daan en Jamie in de Hungry Jack's met een cheeseburger omsloten in een broodje dat over de datum was en een chicken wrap waarbij het leek dat de kok iets interns had achtergelaten. Wij besparen u de beschrijving van de patat. Met een goedkope maagvergoring en een hoop geld nog in onze portemonnee wilden wij eens lekker goedkoop aan het bier in een gezellig cafe. Zo belandden wij in de plaatselijke Murphy's (het enige cafe van Brisbane). Vol goede moed bestelden wij een biertje aan de bar en mochten in ruil daarvoor 14 euro aftikken. De avond begon goed, want wij waren dorstig. Er speelde een puike coverband die alle bekende goede ouwe en minder ouwe hits speelde en de plaatselijke bevolking genoot hier met volle teugen van. Om tien uur was iedereen ladderzat en kwamen wij nuchter binnen. Het werd een dure avond...

De volgende dag (zaterdag) kenmerkte zich door de quest van Daan naar een gitaar. In het centrum was wel een muziekzaak, maar de prijzen waren belachelijk. Na een korte zoektocht op het internet waren al gauw wat concurrenten gevonden en Daan ging op pad. Laten we het er op houden dat Daan elk vies, afgelegen steegje van Brisbane heeft gezien en nog steeds geen gitaar heeft, omdat het lot voor elke gitaarzaak een nog leukere, originele reden had gevonden om de zaak dicht te gooien. U kunt het zo gek niet bedenken: 2 uur 's middags op de zaterdag (drie minuten te laat na een tocht van drie kwartier lopen) een stratelijk festival van drie dagen (niet vermeld op de site) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wij zullen u later weer op de hoogte brengen of het Daan inmiddels is gelukt om Jamie op te vrolijken met de vrolijke noten die Daan ongetwijfeld zal laten horen. Jamie verwacht van niet.

Op zondag hadden wij de afspraak staan om om 14:00 de auto op te halen. Na de vreselijke heenreis hadden wij geen zin om weer te moeten lopen met onze koffers en daarom lieten wij een taxi bellen. De taxi was snel ter plekke en daar was dan ook alles mee gezegd. Uit de auto stapte een Indiase man van rond de dertig van 1 meter 40. Hij was bloednerveus en deelde ons mee dat het zijn eerste werkdag was. Terwijl hij onze koffers in de achterbak probeerde te proppen begon te auto te rijden. Handrem vergeten. Wij keken ons aan en dachten hetzelfde. Help! Nadat hij met zijn korte beentjes de auto had ingehaald (het hotel was immers op een heuvel gebouwd) en de taxi had teruggerold en alsnog de handrem erop had gezet, was het een koud kunstje om de rest van baggage in de auto te zetten. Een epische tocht begon. Wij vroegen hem: To the international Airport please. Dit bleek een probleem te zijn. Hoewel het het meest centrale plekje van Brisbane is en het toch niet meest vreemde plekje zou moeten zijn voor een taxichauffeur, keek hij ons aan alsof de Taj Mahal was ingestort. Help! Gelukkig was daar de metalen Ulla (lees tomtom) om ons op weg te helpen. Probleem: Ulla spreekt engels. Taxichauffeur niet. Waar Ulla rechts zei ging taxichauffeur links en vice versa. Na zestien blokjes Brisbane besloten wij het heft in eigen handen te nemen door hem zelf de weg te wijzen. Probleem opgelost...toch? Probleem: in Australie rijdt men links en in India niet. Een opsomming van bijna aangereden objecten: omaatjes, kinderwagens, Suv's, pigmeeen en zichzelf, vraag niet verder...Na een onvergetelijke rit kwamen we dan eindelijk bij het vliegveld aan. Probleem: parkeren op een heuvel. Terwijl de taxichauffeur stopte, stapten wij uit om onze koffers uit de kofferbak te halen. Terwijl wij dit deden begon de auto achteruit te hollen. Gelukkig was hij dit keer iets sneller en kon hij voorkomen dat wij eerder onze reis moesten beendigen. Nadat wij hem snel wat geld gaven renden wij weg met onze koffers om onszelf in veiligheid te brengen. We had made it!

Eenmaal binnen haalden wij onze huurauto op. Huurauto is misschien niet het goede woord: zoek op het internet maar een nieuwe ford territory op, dan snapt u wat wij bedoelen. Wat een bakbeest, heerlijk! Nadat wij eerst de auto grondig hadden geinspecteerd besloten wij om een paar testrondjes op het parkeerterrein te maken om te wennen aan de auto en het linksrijden. Dit ging allemaal prima en zo vertrokken wij zonder plan. En nu zijn we in Surfers paradise. Het rijden ging gaandeweg steeds beter, we hebben weliswaar af en toe een stoepje met bijbehorende pigmee meegenomen maar verder geen noemenswaardige incidenten. Eenmaal aangekomen in Surfers paradise gingen wij op zoek naar een slaapplek. Onze eerste stop was bij een willekeurig motel. Wij liepen naar binnen en wachtten op de beheerder. Na een tijdje kwam er een Afghaans uitziende man naar buiten die eruitzag alsof hij direct was overgevlogen uit een vluchtelingenkamp. Zo zag het motel er uiteindelijk ook uit: de kamers waren vies, er zat verder niemand en het licht was heel, heel eng. U kunt wel zo'n eng motel uit een Amerikaanse roadmovie waarbij achteraf blijkt dat er een dubbele moord is gepleegd en dat is wat wij zagen. Wij wimpelden de man af en besloten verder te zoeken. En zo kwamen wij uit in het plaatstelijke backpackers hotel. De mensen waren gezellig, we mochten zonder problemen de kamer zien en het was er schoon en netjes. Wij besloten de kamer te nemen. Na een pizza in de plaatselijke pizzeria besloten wij gezellig een biertje te gaan drinken aan de bar in het hostel. Het was erg gezellig, maar om 10 uur werd ons vriendelijk verzocht om ons gesprek ergens anders voort te zetten: jammer. Wij besloten lekker te gaan slapen en dat hebben we geweten. We zijn drie keer in de nacht wakker geworden van niet nader te verklaren geluiden en om 8 uur konden we niet meer verder slapen. We hebben onze spullen gepakt, de sleutel ingeleverd en zijn vertrokken. Dit verslag loopt nu ten einde. Waarvandaan het volgende verslag zal komen kunnen we niet zeggen, aangezien we geen plan hebben, We eindigen dit verslag met de gevleugelde woorden: O no, think twice, it's just another day for you and me in paradise. Waarbij wij van u verwachten dat u dit met volle borst voor de computer meezingt en dan zijn wij toch weer net een stukje dichter bij u.